Jan Jambon "Als de kans er is, word ik opnieuw minister"

De stemmen zijn geteld, de burgemeesters en schepenen bekend - op enkele uitzonderingen na. Sommigen staan voor een tweede ambtstermijn of meer, voor vele anderen wordt 2019 het begin van een nieuwe politieke uitdaging. Onze reporters gingen bij hen langs en vroegen wat zij de komende zes jaar zoal in petto hebben voor hun stad of gemeente. U leest het de volgende dagen in uw Regiokrant. Jan Jambon (58) moet - naast zijn partijgenoot Theo Francken - een van de meest besproken politici zijn geweest, maar de gebeurtenissen eind vorig jaar hebben hem toch getekend. "Ik had gelukkig vrienden en familie rondom mij, want die heb je nodig op zulke momenten. Wees maar zeker." En wat de toekomst brengt? "Politiek is een raar ding."

Jan Jambon strikken voor een intervoew op een moment dat N-VA net uit de regering is gestapt, hij terug burgemeester van Brasschaat is geworden en de regering finaal is gevallen: geen evidentie, maar toch maakte de N-VA'er graag even tijd om rustig te praten. Tussendoor houdt hij wel zijn mailbox en telefoon in de gaten houden. Je weet maar nooit. "Het was inderdaad best een woelige periode", grijnst Jan Jambon. "Maar ik sta nog altijd achter alle stappen die we als partij hebben gezet. Toen we het volledige migratiepact bestudeerden, konden we ons daar absoluut niet in vinden. Je kan moeilijk zeggen: dat is goed, dat minder maar we doen het er voor. Neen, dan is het alles of niets. Natuurlijk weet je op zo'n moment: straks, morgen of overmorgen kan het wel eens afgelopen zijn. Daar hou je uiteraard rekening mee. Heeft het mij als mens geraakt ? Ja. Misschien ben ik wel wat jaren ouder geworden (lacht). Maar ik zat vooral in met de medewerkers. Veel van hen hebben wel een vangnet, maar anderen hebben dat niet, al gaan ze volgens mij op de jobmarkt wel hun gading vinden. Maar die laatste uren op het kabinet: dat was net de laatste dag van een scoutskamp. Heel emotioneel. Iedereen is iedereen in de armen gevallen. Elkaar stevig vastpakken. Troost zoeken bij elkaar. Ergens is dat logisch als je jaren intensief hebt samengewerkt, maar dan merk je toch hoe groot de band was tussen iedereen."

Geen job maar missie

Politici zijn ook maar mensen. Een uitspraak die je wel eens hoort en eentje die Jan Jambon nu maar wat graag bevestigt. "Natuurlijk raakt dit alles je ook als mens. Je zet je in. Je start met een project voor ogen. Je steekt er al je tijd en energie in. Moet er dikwijls ook veel voor laten. Kijk maar naar het veiligheidscongres dat ik in december nog wilde organiseren. Plots was ik minister af. Het idee van de vingerafdrukken op de identiteitskaart is nog zoiets. In april had ik die graag in Brasschaat voor de eerste keer uitgereikt. Als politici en als mens heb ik écht het gevoel: mijn werk is absoluut niet af, maar ze pakken het me wel af. Ik heb mijn taak als minister gedaan met hart en ziel. Met enorm veel passie. Het was geen 'job'. Het was een missie."

Wissel

Jan Jambon was door het wegvallen in de federale regering van rechtswege meteen weer burgemeester. Weer een wissel dus, want het is wel een carrousel geweest in Brasschaat. Niet iedereen heeft dat altijd als positief ervaren. In speeches en dergelijke werd er door sprekers wel eens smalend gezegd 'Welkom aan de burgemeester en waarnemend burgemeesters - met een s'. Jambon werd burgemeester in 2013, maar verdween later toen hij minister werd en toen werd Koen Verberck plots burgemeester. Die vertrok dit jaar echter zodat het plots Philip Cools werd en nu dus weer Jan Jambon. De cirkel lijkt rond. Door al die wissels was er op bijvoorbeeld ruimtelijke ordening en lokale economie ook een constant geschuif met schepenen. "Ik weet dat het niet helemaal goed is overgekomen. Door het wegvallen van Koen Verberck was Philip Cools nog maar net waarnemend burgemeester en na de verkiezingen hadden we hem ook verder het vertrouwen gegeven", vertelt Jambon. "Goele Fonteyn werd dan ook schepen, maar uiteindelijk heeft dat maar een goede twee maanden geduurd. Eigenlijk wilden we alles houden zoals het was tot de jaarwisseling, maar dat kon dus niet. Dan moesten we eigenlijk nog een extra gemeenteraad inlassen, want omdat ik geen minister meer was, werd ik meteen van rechtswege weer burgervader."

Partijsoldaat

En wat nu? Vervroegde verkiezingen of niet. Verkiezingen zullen er sowieso volgen en dat Jan Jambon zijn plaats zal krijgen op die lijst van N-VA staat vast. "En ja, als ik de kans krijg, dan zal ik opnieuw het ambt van minister opnemen. En liefst weer Binnenlandse Zaken en Veiligheid ja. Ik ben een partijsoldaat. Als ze me vragen, dan ga ik. Is het niet als minister, dan toch zeker als parlementslid, want in geen geval zeg ik de nationale politiek vaarwel. Ik ben met hart en ziel verbonden aan Brasschaat, maar die combinatie als parlementslid en Brasschaat is perfect mogelijk. Het is zelfs een meerwaarde om toch die rechtstreekse binding met Brussel te hebben."

Werk genoeg

Maar nu is Jambon de komende maanden dus weer honderd procent inzetbaar voor zijn Brasschaat. Plannen heeft hij genoeg. "Het scholenproject in Kaart, de ondersteuning van de lokale economie. Er is werk genoeg in Brasschaat. Het is ook niet omdat ik de laatste jaren vooral met nationale thema's ben bezig geweest, dat ik de kleine problematiek uit het oog verlies. Achter elk probleem, hoe klein ook, schuilt altijd een verhaal. Achter elk probleem gaan mensen schuil. Het is niet omdat het niet van nationaal belang is, dat het niet belangrijk is. Zo heb ik ook altijd mijn twijfels bij de term 'kleine criminaliteit'. De handtas van een oudere dame wordt gestolen. Stempel: kleine criminaliteit. Maar voor die dame in kwestie gaat dat om iets belangrijk. Al haar papieren zaten daar in. Haar zuurverdiende centen. Dat is voor die dame een groot probleem en dat verdient evenveel aandacht. Elk probleem is een probleem en moet aangepakt worden."

Slangenkuil

De politiek is soms wel een slangenkuil. "Je moet inderdaad constant op je hoede zijn. Bedoelt X of Y het wel zo ? Argwaan ja. Daarom is het ook belangrijk dat je vrienden en familie om je heen hebt waar je even die gevoelens kunt laten varen. Waar je even jezelf kan zijn. Al besef ik ook: mensen mogen me altijd aanspreken, zelfs als ik met vrienden of familie op stap ben. Ik heb een publiek mandaat. Dan moet je er ook voor hen zijn. Behalve op Valentijn. Dan zit ik graag wél alleen aan een tafeltje met mijn vriendin (lacht). Maar mensen respecteren dat heus wel hoor. Ik kan me niet inbeelden dat ik me ooit heb geërgerd en gedacht heb: laat me nu toch eens even!"

Waarop er plots enkele e-mails binnenkomen die Jan Jambon toch even snel moet lezen. Het werk zal nooit stoppen. "Agenda's afstemmen van het parlement, die van de gemeente en die van jezelf. Het is niet simpel. Eigenlijk word je constant geleefd. Je bepaalt lang niet meer je eigen agenda. Daarom ook zal ik blij zijn als ik tijdens de kerstvakantie de riem eens kan afgooien. Eens even niet geleefd worden, maar mijn eigen agenda bepalen. Of eens wat langer slapen. Geloof me, dat kan ook deugd doen."

Copyright © 2019 De Persgroep Publishing - Het Laatqte Nieuws - Toon Verheyen