Geer en Goor, Effe Geen Cent Te Makken

Het regende reacties eerder deze week op het het programma Over De Streep, waarin tieners openhartig over hun problemen en diepste gevoelens getuigen. Geheel toevallig stootte ik zappend op ’n programma dat zich aan de andere kant van het levenspad situeert, aan het eind ervan. Het ging over eenzaamheid bij ouderen. Hoe aangrijpend Over De Streep ook was, hoe moeilijk het lot van sommige jongeren ook is, zij beschikken over één ding dat later helemaal zal verdampen: een toekomst.

Ik keek naar een heruitzending op Vitaya van een aflevering van Geer en Goor, Effe Geen Cent Te Makken.

’t Is bij deze RTL 4-serie dat Karen Damen en James Cooke de mosterd hebben gehaald voor Nieuwe Buren.

In de originele versie worden twee van de meest verwende Nederlandse mannen (aldus de commentaarstem) voor een tijdje in een piepklein Hollands huisje in Amsterdam-Noord gestopt en moeten er één maand lang zien rond te komen met een ouderdomspensioen. Gerard Joling en Gordon, twee homo’s die al lang geleden uit de kast kwamen, en die nichterigheid tot aanstekelijke humor hebben gekneed, doen je constant heen en weer knallen tussen hardop lachen en diep medeleven.  Ze noemen elkaar doorlopend schat of Corry. Gerard Joling : “Eigenlijk valt het best wel mee, ik slaap hier goed. Gordon trekt ’s nachts zelfs niet door om me niet wakker te maken.” Ze doen hun eigen was en plas, maar vinden geen droogrek en Geer (Joling) stelt voor een struik in het tuintje die functie te verlenen. Goor : “Nou schat, heb je mijn onderbroek wel eens in een boom zien hangen?” Geer :”Nou nee, toch liever niet, zo’n palingnet.” Joling’s gebruikte sokken liggen op een bankje te walmen. Goor: ”lekker zeg je sokken die daar liggen te drogen, ben je geesten aan het oproepen of zo?” Joling komt niet meer bij van het lachen. ’t Is één van de troeven van het programma, de ongeneneerde lachstuipen om soms platte grollen.

Geer en Goor gaan mee met het Nationale Ouderenfonds, een vereniging die zich zonder subsidie inzet voor kwetsbare ouderen. Met de bus naar zee, een uitstapje.

“Is dat omdat ze eruit willen stappen” vraagt Goor aan de organisator. De twee diva’s bezorgen de oudjes de dag van hun leven. Gordon duwt een mevrouwtje gezeten in een speciale strandrolstoel met extra dikke ballonbanden (“heb u ook zo’n opgeblazen gevoel?”) tot vlak bij de branding. “Wel opletten dat uw broekje niet nat wordt!” waarop het pientere oudje “Dat zou anders wel leuk geweest zijn.” Joling racet met een oude man langs de vloedlijn. De senior krijgt er vochtige ogen van “sorry hoor het komt door de wind, maar wat een belevenis zeg, het is prachtig”. Geer en Goor doen in een tweegesprek geen moeite om hun tranen te bedwingen “Zo’n klein stukje in een karretje langs het strand, niet eens tweehonderd meter, dat maakt je maand dan goed…” Een duidelijk deftige dame tuurt van in haar wagentje over de Noordzee. “Vroeger kwam ik vaak aan zee met mijn man, hij overleed in 2002. Ik denk zo vaak aan hem, ik had de hoofdprijs…” Gordon, heel gemeend “ daar droom ik van mevrouw, dat ik iemand vind van wie ik kan zeggen: ik heb de hoofdprijs”… “Die heb ik dan wel gehad” mijmert ze.

De volgende dag gaat het duo warme maaltijden bezorgen bij zelfstandig wonende ouderlingen. De vrijwilliger “ het is niet alleen eten dat we brengen, maar ook effe wat gezelligheid, een praatje maken, we doorbreken de eenzaamheid”. Gordon komt terecht  bij de 81-jarige Wilhelm, een mannetje in een piekfijn pak met stropdas, die in een van kleurrijke porseleinen kitch uitstulpend flatje woont. Wilhelm is ook homo en vertelt Gordon zonder schroom over hoe zijn vriend hem vlak voor zijn dood (gestorven aan kanker) in een volle eetzaal ten huwelijk vroeg. “Plots zat hij daar op zijn knieën!” Gordon oneerbiedig “ wat dacht u, weeral op zijn knieën?”  Wilhelm lacht uitbundig “Ach man, u laat me dromen.”

En daarna, in tranen “de eenzaamheid is niet te harden, vooral ’s avonds...” Gordon geeft de man een warme lange knuffel.

Ik vraag dit weekend de hele serie op.