Axel Opgelicht

We struinden de afgelopen week vier dagen door Barcelona. Het toeval wilde dat Axel Opgelicht me net had bang gemaakt voor sjoemelaars in de Catalaanse hoofdstad. Axel Daeseleire heeft de perfecte kop en de ideale attitude voor dit programma. Een intrigerende schermkop, hij kan zowel de goeie als de slechte spelen, de slimmerik en het dutske. Dat komt geweldig van pas in deze serie. Meeslepend is dat Axel, eens een oplichter ontmaskerd is, zich echt boos maakt in onze plaats. Hij dreigt de schurken af wanneer hij zijn geld terug wil, keert soms op zijn stappen terug en zegt “wàt? Jij gaat mij in het oog houden? Nee maatje, wij zullen jou in de gaten houden. Fuck off!” En hij meent het. Het ziet ernaar uit dat hij op zo’n momenten, omgeven door tuig van de richel, geen angst kent. Er is geen bodyguard in de buurt, maar hij plooit zijn smoelwerk in de zware-jongen-modus en komt ermee weg. Ik mag Axel graag. Dat komt ook omdat hij over een stel fan-tas-tische benen beschikt. Die van Jess Donckers.

Axel Opgelicht ging onder meer over de bloeiende handel in namaak voetbaltruitjes van FC Barcelona. Die bestond hier al in de tijd van Johan Cruijff. Als je een echt Barca voetbalshirt wil, dan koop je dat niet in de stalletjes of groezelige winkeltjes langs de Ramblas. Je gaat naar de officiële Barcawinkel op de hoek van de magnifieke Plaza de Catalunia of, nog beter, je huurt een fiets en beent naar dé tempel : Nou Camp. Het stadion ligt op bijna 45 minuten fietsen van de Ramblas – veel verkeer en bergop- terugkomen gaat sneller, 20 minuten. Ik had beloofd aan een vriend van ons zaalvoetbalploegje dat ik een echt truitje (de donkere versie) met zijn naam erop zou meebrengen en dat ik ermee zou poseren tussen Messi en Neymar. Het bewijs heb ik ge-WhatsApp-t. Het kost hem 90 euro voor het shirt en 11,5 euro voor het printwerk. En het was een klere-eind rijden.

Hebt u ook naar de openingsshow van Cazz, het boksgala, gekeken? Boksen is op een of andere manier buitengewoon aantrekkelijk. Er hangt een dierlijke angst rond de boksring die iedereen onder de huid kruipt. De Cazz-kampen waren echter dan echt. Olga Leyers sloeg zo vaak en zo hard op het hoofd van Josje Huisman dat de hairextensions langs alle kanten door de bokshelm van het blondje schoten. Josje zag er op den duur uit als een ontplofte baal stro, met een rode neus. Viktor Verhulst verwoordde perfect wat een bokser voelt die onderligt: “ je staat daar en je kunt niet weg” en Guga Baul sloeg de ziel uit zijn lijf en het snot uit de sinussen van Bill Barberis. Guga = een competitiebeest.

De verbale omkadering was helaas extreem slap. Interviewer Sean Dhondt grossierde in nietsszeggende clichés, we mogen echt niet meer van hem verwachten “uiteraard zijn ze hier helemaal door het dolle heen” en Ann Lemmens stelde vragen die vanuit wetenschappelijk standpunt onmogelijk te beantwoorden zijn .“Hoe groot is het vertrouwen van de VTM-nieuwsdienst in Maarten Breckx?”wilde ze weten. Jill Peeters gooide er een knaller tegenaan : “hij is er 100 procent klaar voor, wat zeg ik , 1000 procent!” Sven de Ridder stond in de ring als Master of Ceremonies en bewees dat luid spreken heel snel overslaat in irritant geschreeuw waarvan geen woord te verstaan is. Aankondigen is een vak, geen bezigheid voor een of andere bekende pipo. Jan Van den Berghe, ooit om onduidelijke redenen tot bokskenner benoemd, had heel wat fijne grapjes voorbereid om zijn commentaar te kruiden.

Bij Olga en Josje : “ er is nog geen slag gegeven, maar we zien al wel stoten in de ring”, “K3 gaat voor een KO” en “het begon als een ballet, maar nu is het een trage wals!”

Toen Maarten Breckx het haalde van Verhulst Junior : “wie gedacht had aan een Brexit komt bedrogen uit.” De vondst voor Guga kwam niet helemaal goed uit “hier een beul, dan weer een Baùl”. Blijven oefenen Jan.